Als kleine baby werd ik al overal mee naar toe genomen door mijn ouders. Spanje, Frankrijk, Kroatië, Italië, Oostenrijk, Zwitserland; we hebben heel wat af-gekampeerd. En stilzitten deden we nooit. Stadjes bezoeken, wandelen in de bergen, nieuwe plekken ontdekken. Kliederen op het strand was leuk, maar niet te lang. Als klein opdondertje vroeg ik mijn moeder dan of we niet snel terug de bergen in konden.
Voor het eerst zélf op reis
Ik was 15 toen ik voor het eerst ‘alleen’ op vakantie ging. Via een jongerenreis ging ik op snowcamp in Oostenrijk. Heel stoer natuurlijk! (Al werden mijn ouders soms raar aangekeken door andere ouders, want wie laat zijn kind zo jong al alleen op vakantie gaan? Gelukkig wisten mijn ouders wel beter.)
Mijn vriendinnen wilden naar Salou, maar dat sloeg ik over. Ik wilde dingen zien! En stappen kon ik thuis wel. Diverse jongerenreizen volgde en op mijn 17e ging ik voor het eerst backpacken. Eilandhoppen in Griekenland welteverstaan. Met een (veel te) grote backpack ging ik met mijn reisgezeldschap op pad. Slapen onder de blote sterrenhemel, de mooiste eilandjes ontdekken, nieuwe vrienden maken: een rondreis om nooit meer te vergeten.
Stage in Australië
Het begon steeds meer te kriebelen. Ik wilde een kijkje nemen buiten Europa. Een eis van mijn studie werd dan ook dat ik mijn stage in het buitenland moest kunnen doen. Ik twijfelde tussen Amerika, Canada en Australië. En waarom het uiteindelijk Australië werd weet ik eerlijk gezegd niet meer, maar na mijn stage in Sydney bijna 10 jaar geleden (klinkt vrij bejaard…) vermenigvuldigde mijn reiskriebels zich in rap tempo. Nog lang na mijn thuiskomst dacht ik dagelijks aan Sydney. Ik miste het, droomde er zelfs over en ik raakte er niet over uitgesproken (waarschijnlijk tot ergernis van mijn omgeving).
Wat voor veel globetrotters waarschijnlijk bekend in de oren zal klinken is dat zo’n reiservaring je enerzijds heel veel voldoening geeft, maar ergens ook een leeg gevoel oplevert. Je snakt namelijk naar meer. Één zo’n ervaring bleek niet genoeg. (Nu ik het opschrijf klinkt het echter wel heel erg verwend.)
Vrijwilligerswerk in Costa Rica
Ik besloot voor een aantal maanden naar Costa Rica te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Na een korte taalcursus in San José, ging ik compleet back-to-basic en woonde ik bij arme maar super lieve locals in huis en draaide ik mee in hun community. Bomen planten, koeien melken en meehelpen in het animal rescue centre waar ik o.a. apen mocht voeren, toekans en papegaaien verzorgde. Daar ging mijn dierenhart sneller van kloppen. Maar waar ik écht voor kwam, was het schildpaddenproject wat daarna volgde. Mezelf inzetten voor de Olive Ridley turtles die helaas ernstig worden bedreigd -en dat op zo’n fantastisch mooie plek- gaf me een heel voldaan gevoel. Wat een onvergetelijke ervaring!
Eenmaal terug in Nederland moest ik me committen aan het werkende leven. Daar zit je dan, met je magere aantal vakantiedagen. Toch lukte het nog om diverse mooie rondreizen te maken naar o.a. Marokko en Sri Lanka.
Samen de wereld ontdekken
En toen kwam mijn liefste wederhelft in beeld. Hoewel hij al heel wat van Europa had gezien, was hij nog nooit daarbuiten geweest. Uiteraard was hij inmiddels gebrainwasht door mijn Australië-verhalen en al snel was hij overtuigd. We moesten samen terug. Na lief knipperen op ons werk kregen we de kans om 10 weken op reis te gaan. We begonnen in Sydney, waar ik uiteraard de personal tour guide uit kon hangen en na ongeveer 6 te gekke weken besloten we ook Nieuw Zeeland mee te nemen onder het mom van ‘we zijn er nu toch’. Een fantastische camper-rondreis over het Zuider- en Noordereiland volgde.
Eenmaal thuis vroegen we ons af of het niet wat voor ons zou zijn om in het buitenland te wonen. Al was het maar voor even. Dit idee werd door omstandigheden echter even in de koelkast gezet. Wel bleven we optimaal van onze vakantiedagen genieten! Curacao, Bali en een hele gave rondreis door Amerika volgde in vrij korte tijd.
Wonen en werken in Nieuw Zeeland
Begin 2017, vlak voor onze reis door Amerika, hakte we de knoop door en haalde we ons plan weer uit de vriezer. We besloten dat Oktober 2017 het perfecte moment was om alsnog naar het buitenland te gaan voor tenminste één jaar. En daar zit ik dan, al ruim 10 maanden aan de andere kant van de wereld. Wederom wordt dit een onvergetelijke, leerzame en hele mooie ervaring waar ik nooit spijt van zal krijgen. Ons visum verloopt in oktober en dan gaan we nog even lekker reizen door Indonesië alvorens we terug naar Nederland gaan.
En wat daarna volgt? Dat weet ik nog niet precies. Maar aan ideeën geen gebrek!
Ben jij ook zo gek van reizen? Hoe is ‘het virus’ bij jou ontstaan en herken je, je in mijn verhaal? Laat het me weten middels een reactie, ik ben heel erg benieuwd!